Ordynarne Casus belli 1

Polecam pogańskie powidła,

zadzierane nosem.

Zaszokowanych zapraszam, nalegam,

krwiste, uszne szaszłyki,

pensylwańską ziemią podsycane.

Kanibale łakną, piją, jedzą,

dam każdemu rozgrzeszenie,

mam monopol, mów mi premier.

Księdzy mamy też dostatek,

dzieci również, ze śmietanką.

Filiszklnką na puchnące cysty,

z oka bałwochwalczego artytysty.

Z katem wiele mamy do czynienia,

wyrok w liczbie dwa bez zawieszenia.

Kogo skazujemy?

Nie pogańskie, lecz cygańskie widła,

w mordy prać muzułmańskie radykały,

co im krzywo z oczu patrzy.

Wszyscy socjal, jak na zawołanie!

Pyszne kurwy, jak jeden mąż skandują!

Pijawki uczciwych krwawicy,

wstyd i hańba, wnuczki dziadków

nieświadomi bolszewicy.

Ściąć, ukrócić lewe panowanie,

wziąć na hak każdego skurwegosyna.

Lewo w przeszłość, nie inaczej,

prawo w przyszłość,

Panie socjal, słyszysz pan?

Wypierdalaj pan nierobie, cóż żeś jesteś brudny żłobie?

Wypierdalaj już po tobie!

Od śmierci do narodzin, znowu1

Zobrazuj sobie

To tak długo żeby dojść

Dojść od śmierci do narodzin

Wyciskam do bólu klawisze telefonu

Kursor ciśnie po ekranie

Koniec dźwięków

Wysadza mi krew

Będąc przy ostatniej trzeźwości

To tak długo

Od ściany do ściany

Przedpokój przez pokój

Pusto i nie pełno

Od śmierci do narodzin

Znowu czekam

Te same ściany, znowu

Znowu się duszę

Czekam, znowu, znowu aż się urodzę

Znowu, znowu się brzydzę

To takie trudne ponownie przyjść na świat

Poczekaj dopóki sam nie umrzesz

Leżę w piaskownicy, piasek mną pluje

Smakuję powoli każdej sekundy

Tej zmarnowanej, na tej ziemi

Tej ziemi.. a piasek powoli mnie pochłania

Bierze mnie, jak brał czas wszystkich i wszystko

Byle bym cierpiał nie biorąc brzytwy nawet

Bo żadna dłoń nie dba, żadne mędrki

Nieukom się leje z butelki, kiedy ja lecę

Panie Dzieju.. po cóż Ci jesteśmy

Wewnątrz piaskownicy twarzą w twarz

Każdem ze swoim sumieniem, po co nam życia polewałeś

Nie wiem skąd to, pusto i samo sobie

Samotna podróż od tej śmierci

Ze swoją zimną twarzą, komu?

Suchy przełyk ponad dwie godziny zjadał mój tlen

I jestem, miraż ludzkiej godności

Znowu

Demagogia, taka dla własnego umysłu1

Widziałem w internatach,
sieciach pajęczych,
cienkich, długich jak babciny wstęgi,
nie jedną, nie kilka,
całe tuziny.
Różne one były,
bałwochwalcze raczej niżli rozumne,
wychwalając nie te charaktery,
egoizmem cuchną, wielka choroba, ale
takie też inne,
tak, były..

Były, bo były,
ale żeby iść jak każą?
Sądząc, że to właściwa droga.
Sympatycznie sympatyzować,
kolaborować z wrogiem.
I nadal prowokować,
mimo woli powoli jednak zastygając,
wlutowanym w ludzką masę.
Demonizować kobiety i odwracać głowę?
Nie, raczej nie,
z kimś dywagować, tak.
Raczej ubrać spodnie aniżeli ściągać,
Ale tak, dać się pochłonąć przez żywioł,
oddać swoją skórę i kawałek nerki dla kelnerki.
Co by Bóg takiej nie zrzucił z nieba?

Lądochodne otroki1

U mego boku nostalgia,
pod nogą, na smyczy.
Tylko ją puszczę, a gryzie i kopie,
hardo się trzyma by być na uwięzi.
Nie śmiem wymienić się wzrokiem,
tylko zabierać ją muszę wieczorami, by przejść się,
zastanowić nad życiem,
i z przymusu ją biorę, nie z własnej woli..

Lądochodne otroki nas ostatnio spotkały,
ładne to.. ładne, mi wtedy gadały,
że zwierzę całkiem zgrabne.
Nic nie odrzekłem, zamilkłem, ciągle myślę,
tylko głupiec ma szczęście.
Przecie każdy te same skrzydła dostał,
jeno w innej cenie może, ale te same.
Czy inaczej malowane były?
Matactwo to jakieś, tworzywo podobno jednakowe..

Od początków dorastania pod nogi wchodziła,
żywa, bo żywa, lelum polelum dużo piła.
Nikt jej nie głaska, z daleka się gapią,
bo śmierdzi, a rzekłbym nawet,
że capi zwątpieniem, konkubina diabła.
Otroki, więc mijają nas nader często z obrzydzeniem,
i tak chodzimy razem krok w krok,
ślubując światu od lat te same, nędzne wartości.
Powinienem mówić na nią, dziwka,
strach czyni, że tytułuję ją per, droga, szanowna pani,
dotrzymując mi kroku przerywa tworzenie.
Sens często mi bierze na własność,
do miski, robiąc z niego strawę.
A jak pić, to tylko moje uradowanie,
w jedną chwilkę wszystko, kiedy ja piję kawę.
Jedną chwilkę tylko,
wy, niewolniki pewno ją znacie,
pomyślcie, jedną chwilkę tylko.

Te lądochodne homo sapiens jutro znów mijają złote wiatraki,
dziesiątego każdego miesiąca łapią je za filcowy frak.
Znam się z nimi, widzę ich na co dzień,
myśmy z tego samego łona, co do jednego.

Każdem po tych samych nominałach,
niewolstwo owej smyczy sięga wszystek nas.
Powiadam wszystek nas!